KWENTULANG MARINO: Isang Taon Ng Kablog- blogan

” hindi po selebrasyon ng kabulastugan at kabalbalan kung hindi…”

Kung hindi tumunog ang reminder ng aking celfon ay di ko namalayan, ngayung Nov.14, 2009 ay isang taon na pala ang aking blog- KWENTULANG MARINO, opo isang taon na pala ng kablog- blogan, hindi po kabulastugan o kabalbalan.

Ano ang nagtulak sa akin na gumawa ng blog? Bale ito po kasi ay isang balakin ko na sa aking bertdey (Nov. 8, 2008) ay iregalo mismo sa araw na iyon. Dagdag pa doon, tutoong may nasulat at nalathala na kong ilan tula at sanaysay; iniisip kong darating ang araw na nakatambak lang ang iba ko pang nagawang tula, isang araw ay kinakain na lang ng anay o binubukbok sa isang kahon ang aking kumpaylasyon. Higit sa lahat, may maiwan man lang akong pamana sa aking mga anak.

Dala nang kawalan kong muwang sa daigdig ng sapot at blogospero di ko nagawa ang blog bago pa man dumating ang bertdey ko. Isa pa, sa napagtanungan ko’y karamihan ay di alam kung ano ang “blog” Mabuti na lang at may kilala yung pamangkin kong lalaki na sanay mag-edit sa pc.

Unang naipaskil ang ilang tula. Hindi gaanong maalam din ang nag-umpisa nito, yung header naikabit niya pero yung widgets ay sa proseso ko na lang natutunan- paano maglagay ng tag, stat, kategoriya, cloud atbp. Sa kalagitnaan ko na nga lang ng taon natutunang mag lagay ng pix. Sa kalaunan ko na rin naintindihan ang ilan etiketa sa pag- blog at pag gamit nitong teknolohiya.

Kung tutuusin ay marami pa kong limitasyon at kahinaan sa aspetong teknikal at paglalim pa nang laman ng aking blog.

Alam ba ninyo nung una ay madalas o panay ang tingin ko sa top post at blog ng WordPress? – proud pa nga akong ipinaalam sa ilan kaibigan (tru text) na nasa top
post at kung ano ang rank ng Kwentulang Marino. Sa loob-loob ko rin nun ba’t itong ibang blog ay kung anu-ano lang kabalbalan ay siya pang nasa top. Ngayon ay naintindihan ko na, nuon yun, natatawa na lang ako sa aking sarili laluna’t inaalaska ko ni misis na kung di daw ba ko kasama sa top post ng WordPress. May pagkakataon pa nga na me napindot ako sa dashboard ko at biglang nawala ang mga pix, kinabahan ako nuon!

Ngayon ay alam ko na, di mo dapat paghanapan ang isang blogista o idikta kung ano ang dapat lamanin ng kanyang blog site, sabihin mang mababaw o malalim yun, iyon ay isang karapatan at kalayaan niya sa daigdig ng blogospero dahil pagpapahayag yun ng kanyang paniniwala, interes at mga saloobin. Mahalaga lang ay may pag- respeto at maging responsableng blogista.

Sabi nga ng isang blogista, kapag daw ang iyong blog ay walang nagkoment ay di ganun ka-epektibo ang iyong ipinahahayag na saloobin, mas maganda din daw na wag pasapat sa mga komento lang na gaya ng “astig”, “nice site” at iba pang bagay na di nagpapartikular sa komento o puna, yun bang mapapansin mo na binasa talaga ang laman at nagbato ng kanyang opinyon, hindi yung para mapansin lang ang kanyang blog name o i-add ka lang para makadagdag sa kanyang blogroll Gusto ko din pong maglinaw sa iba na karaniwang paksa ng aking post ay may halong pang-uuyam o satirika.

Hindi naman ako napapatali sa numerology, pero natutuwa ako’t pumalo sa 8k na din ngayun ang inaabot ng aking stat. Kung tutuusin maliit pa iyon kung ang pagbabasehan natin ay kung may ilan pc meron dito sa pinas.

Natutuwa ako’t kahit na yung mga nakararaan post ay may nagkomento pa rin. Sa dashboard ay napapansin kong may naliligaw na tingin ko ay mga estudyante, sana ay nakakatulong din ito sa kanilang aralin. Sa panahon pa rin ng Kwentulang Marino nagawa ko ang ilan tula na kasama sa ilalabas ng ANI 35, isang libro ng Cultural Center of the Phils.(CCP) sa Nov.26. Gusto ko sanang i- post ang iba ko pang tula, kaso may mga kompetisyon na pwedeng ma- diskwalipika ang ipapasa mong piyesa, dahil di pwede ang nalathala na kahit sa blog. Yung sa ANI 35, komo di naman kompetisyon iyon ay kasama ang tulang na- post na dito sa Kwentulang Marino gaya ng – “Malungkot Na Pamumukadkad Ng Sakura” at “Panaghoy Ng Isang Isla.” Yung tulang “Kimchi” ay di pa na paskil dito sa aking blog. May isa ngang humihingi din ng permiso na mailagay ang isang na-post ko sa ilalabas nilang dyaryo para sa Filipino community sa isang bansa sa Europa. ‘Yun nga lang mungkahing pakitingnan ang aking disklosyur sa
itaas ng aking header, dahil mayroon akong adbokasiya o pampulitikang paninindigan na maaring magkomplik kung hindi malinaw ang kabuuang oriyentasyon, interes ng nasabing dyaryo.

Maraming salamat sa mga dumadaan, sumisilip, sumusubaybay at nag-link sa KWENTULANG MARINO, kahit man lang minsan ay nahipo ng aking blog ang inyong buhay.
Muli, hindi po selebrasyon ng kabulastugan at kabalbalan kundi – ISANG TAON NA PO ANG KWENTULANG MARINO NG KABLOG- BLOGAN :-)!!!

 

Ang Kapangyariha’t Panganib Ng Sapot

“Maraming salamat sa pagsali mo sa akin at sa aming kasal sa iyong Blog. Alam mo dito sa Tsina, hindi ko pwedeng ma-access ang blog mo dahil may mga blogs dito na blocked. Pero umuwi ako sa Manila nung isang linggo at nabasa ko ang article na
sinulat mo tungkol sa Tagsibol Sa Tianjin…sobrang na-touch ako, can’t believe “You Tube” can’t be accessed from China anymore…”

Limang buwan ang nakaraan nang matuklasan ko sa isang web site na kabilang pala ang aking mga tula sa isang eksibisyon sa
U.P Vargas Museum. Tinula din nila Fidel Rillo at Bobby Añonuevo sa Conspiracy Bar bilang bahagi ng Kuhang Marino:Images of Filipino Seafarers (2006), photo exhibit ni Johannes Ode, isang Olandes na batikan sa larangan ng potograpiya. Kinomisyon ng Philippine Seafarers Assistance Programme (PSAP) nakabase sa Netherlands
sa pakikipagtulungan ng University of the Philippines Institute of Creative Writing (Likhaan).

May kislap na pumasok sa aking isip, ba’t di ako gumawa ng blog?
Kahit na nga nalathala ang ilan sa aking mga tula sa ibang bansa at maging sa ANI-literary journal ng Cultural Center of the Phils.
masasabing makitid pa rin ang lawak o abot nang pagnanais kong kumawala ang aking mga tula at kwento sa aking Pulang Dyornal,
kung makapagsasalita lang ay isusumbat sa akin ‘wag buruhin ang aking mga sinulat sa matagal na paglalakbay sa alon ng buhay.

Paunti-unti ay natuto kong maglambitin sa daigdig ng sapot, may sumibol na panibagong lakas, kakaibang saya at isang antas ng kapangyarihan na maibulalas ang aking iniisip, tunay na ramdam at nais isigaw. Eh ano kung husgahan nang iba na pilit o hilaw ang aking mga sinasabi’t sinusulat, kritikong sampay-bakod, papansin at nag-aastang maraming alam at kunwa’y alagad ng sining. Mahalaga’y handa akong tumanggap ng puna. Halawin ang mga taglay na lakas at kinisin pa ang mga kahinaan sa abot nang makakaya.

Kapangyariha’t Oportunidad

Dito sa daigdig ng sapot, nabigyan ng lakas at pag-asa ang tulad nila Arnel Pineda, Moimoi Palaboy at batang aeta. Nabibigyan leksyon ang isang aroganteng fashion designer sa pagpapaluhod sa isang cashier sa duty free shop. Pwede mong ipagsigawan ‘kaw ang presidente ng Marian-Dingdong Fans Club. Makidalamhati sa pagkawala ni Francis M, sumimpatya kay Vicky Belo at husgahan si Katrina Halili. Dito pwede kang magtutuwad, umindak, kumanta kahit na wala sa tono, ilabas ang dyoga, pwet at hinaharap mo. Dito maaring friends mo sina Chiz Escudero, KC Concepcion, Joey Ayala, Magdalo, Gen.Danilo Lim, Joma Sison at Kiko Pangilinan. Naghuhumiyaw sa facebook mong fans ka nila Tito, Vic & Joey, Lenin, Obama, Gong Li, Angelina Jolie, Che Guevara at Yoyoy Villame. Ka-blog mo si Kengkay, Cinderella, foobarp at cardinal bitch na hindi kinukwestyon kung anong uri o antas sa lipunan na meron kang pinagmulan.

Dito maari mong ikampanya ng maaga ang mga nagtatangkang politiko at maging politiko gaya nila Among Ed Panlilio, Jarius Bondoc, Dick Gordon hanggang kay Eddie Gil, pwede kang sumayaw ng chacha, na love mo ang mga kano kaya’t ok lang sa’yo ang VFA, pati si Nicole ay hindi mo bati tuloy kasi napahamak ang pagka-gwapong si Daniel Smith, na likhang isip lang global financial crisis, na okey lang sayo na maraming mamamatay na sanggol sa pananalakay ng tropang Amerikano sa Iraq. Dito ang tama ay pwede mong ibaluktot, ang baluktot ay pwede mong itama, kasinungalingan ay maaring maging totoo at ang katotohanan ay maaring hinahanap o nasa tabi lang.

Bantang Panganib At Sensura

Sa isang banda’y may dala itong panganib at sensura. Katwiran ng iba’y may limitasyon din ang tinatamasa n’yong kalayaan sa daigdig ng sapot. Gaya ng sitwasyon ko.Hindi ko sukat na akalain na ang aking blog ay hindi maaring ma-access sa China. Kamakalawa nakatanggap ako ng e-mail sa isang kaibigan, gaya ng isinasaad- “maraming salamat
sa pagsali mo sa akin at sa aming kasal sa iyong Blog. Alam mo dito sa Tsina hindi ko pwedeng ma-access ang blog mo dahil may mga blogs dito na blocked.Pero umuwi ako dito sa Manila nung isang linggo at nabasa ko ang article na sinulat mo tungkol sa Tagsibol Sa Tianjin…sobrang na-touch ako, can’t believe “You Tube” can’t be accessed from China anymore…” dagdag pa n’ya na pakiwari ko’y may halo ng lungkot at panghihinayang.

Marahil baka nangangamba silang medyo kritikal ang laman ng aking blog at maging kritikal sa China laluna’t may lumabas na artikulo sa isang magazine sa Hong Kong na naglalaman ng pang-iinsulto sa ating mga pinoy, takot din silang ma-hacked at makuha ang pormula ng taho at tokwa. Baka magsulat ako ng kalibugan na maging mitsa ng pagbagsak ng partido komunista sa Tsina.Tutal eh blocked naman pala itong blog ko sa China eh bayaan n’yo kong mag-kwento ng konting pagka-dismaya ng una kong makarating sa Chiwan, China. Mantakin mo’y sandamakmak na custom police o opisyal ang nagsisampa sa barko, hindi po sila mag-inspeksyon lang makikikain din.Malayung-malayo sa mga aral ni Mao at dokrina ng rebolusyon. Nung panahon na ‘yun bawal ang prostitusyon sa China, maniwala ka bang ‘yun karamihan sa mga beauty parlor ay front ng prostitusyon kundi pinatatakbo ng militar eh sila ang protektor, pag inaalat ka pa eh kunwa’y huhulihin ka dahil lumabag ka sa batas presto-magbayad ka. Ang dating partido ng masa, ngayu’y partido ng mga komunistang elitista.

May panganib talagang dala ito sa lahat ng uri o klase ng estado. Sa internet marami kang matutuklasan, matutunan, magagawa, maipakita at iparamdam ang gustong mong mensahe. Gusto mong matutong gumawa ng imprubays na bomba, manakaw ang mga sensitibong impormasyon sa ekonomiya at militar, ipinakikita kung paano ambusin at pasabugin ang mga sopistikadong pandigma at tropang Amerikano, pwede kang manawagan ng pag-aalsa at ipahayag na may kudeta, ipakita ang dinaranas na pagka-gutom sa North Korea, paano pugutan ang banyagang bihag ng Al Qaeda, malawakang pag-aresto sa Burma, makita si Ka Roger na bumabasa ng pahayag sa ika-40 anibersaryo ng NPA, tagumpay ng mga eleksyon sa Latin America na may hibong anti-imperyalista, ayaw ipahalata natitigatig ang U.S sa krisis nila, panganib na kita-kits sa Tiananmen Square at manawagan ang Dalai Lama ng pag-aalsa sa Tibet.

Kung tutuusin di lang naman sa China may paghihigpit. Sa U.S di ba’t kung anu-anong Terror Act ang ipinasa, bubusisiin kung ano tunay mong nasyunalidad, pwede kang i-sarbeylayns, i-hak ang yung account, kulang na lang amuyin pati kili-kili mo para mapatunayan kang myembro ng isang Islamic group.

Bawat estado’t paghahari, bawat ismo at ista ay may kanya-kanyang dahilan at katwiran. Sa elitista’t burges na demokrasya magsalita ka lang ng mga terminolohiyang kaliwa, manindigan ka laban sa VFA at gyera sa Iraq, pintasan mo lang si Obama ay pwede kang maakusahan komunista. Sa mga rebolusyonaryong pwersa lumihis ka sa kanilang prinsipyo, maging iskolar ka sa U.S pwede kang maakusahan rebisyunita, kontra-rebolusyunaryo at pakawala ng CIA. Purihin mo ang Islam, delikadong ‘kaw mapagdiskitahan terorista, punahin mo ang Islam lagot ka naman sa mga pundamentalista. Purihin mo si Ate Glo-tuta ka ng Malacañang. Purihin mo si Obama-tuta ka ng kano. Waahhh lahat kayo add ko bilang friends ko!

Masasabing maraming mukha ang daigdig ng sapot na pwedeng maging diyos ng kasamaan at kabutihan. Lumaya sa mga tunggalian ng uri at bagay. Maari din mang-alipin, luminlang, bansutin ang kaisipan at panatilihin sa ganun kairalan. Kasalungat nito’y maari kang lumaya, yumabong, tumawa’t makapag-pasaya ng iba, magbigay ng bagong buhay at pag-asa.

 

Nakaw Na Talino

Parang pinagtiyap ng pangyayari ang pagka-panood ko- sa pelikulang “The Red Shoes,” isang British feature film (1948), sa direksyon ni Michael Powell at Emeric Pressburger, binase sa peyriteyls ni Hans Christian Andersen at nagkataong pagdaan sa blog ni RLLQPH (htpp://rllqph.wordpress.com) sa podcast ni Gary Granada sa isyu ng “Trepid jingle” laban sa GMA kapuso nitong nakaraang araw.

Umikot ang istorya na may kaugnayan sa ballet. Ang pagkakahawig lang sa isyu nang kay Gary Granada ay may yugtong inangkin ang orihinal na komposisyon ng bidang lalaki (Julian) nang kanyang propesor at kontrabidang si Lermontov.

Ipagpapaumanhin sa panig ng GMA Network na ako’y mag-koment kahit hindi pa masusing nabasa o napag-aralan ang kanilang side. Sa daloy ng isteytment ni Gary Granada, walang binabanggit na hindi pwedeng galawin ni Gary ang ultimo tuldok, kuwit at letra nang kanilang ibinigay para aregluhin o lapatan ng musika, it mins pwede n’yang katayin o ataduhin ang nasabing jingle, may “collective effort” man na sinasabi ang GMA Kapuso komo s’ya’y kinomisyon, s’ya pa rin ang “susing tao” maliban na lamang na may berbal o kontrata sila ng GMA Kapuso na kahit s’ya pa ang kuminis nito. Hindi pa rin n’ya pagmamay-ari at makakatikim man lang ng kredito sa ginawa n’yang pagkikinis. Bukod pa ang usapin kahawig na inilapat n’yang musika (ipaubaya natin sa mga eksperto).

Hindi man kami personal na magkakilala ni Gary Granada, di na banyaga ang pangalan n’ya sa akin. Sa una ‘kong pagsampa sa barko. Bukod sa dala ‘kong cassette tape (hindi pa sumusulpot ang CD) ni Joey Ayala, Jess Santiago, s’yempre dala ko rin ‘yun ke Gary Granada, sa teyp na ‘yun eh me tipong interbyu pa sa kanyang ng isang babae na boses pa lang ay ma-el, este ma-en lab ka na. Paborito ko ‘yung sa “Pamantasan Ng Puso”, “Iisa” at “You Can Never Stop Me.” Sinikap ‘kong ilako o ipadinig sa mga kasamahang ‘kong marino. Bukod sa hindi nila kilala, hindi nila sakay ang musika ni Gary Granada.

Sa pakikibakang -lansangan, no nid mo nang ipagtanong s’ya, mapa-rali, maliitang forum o kumperensya-bumabagting ang kanyang gitara. Pinakahuling kita at rinig ko sa kanya’y mga 15 taon na ang lumipas, inimbita ko nang isang kaibigan bilang “guest-participant” sa isang National Conference ng mga NGO sa buong ‘Pinas na ginanap sa isang hotel sa Antipolo City. Pinalaya ang gabi ng kanyang awit at serbesa!

Kahit hindi ko na s’ya napagkikita. Ini-introdyus ko pa rin ang kanyang musika (kahit ala ‘kong “K” sa pagkanta) sa mga Karaoke Bar kapag na-gimik ang tropa. Kalimitan ‘kong nire-rekwes sa mga GRO ay ang awiting “Sa Puno Ng Mangga” at “Mabuti Pa Sila.” kadalasang resulta ako’y supladahan o ismiran sa pag-aakalang niloloko lang sila, palasak na ang sagot na “meron bang ganun kanta?” Kapag sa iskrin ay lumitaw at na-awit na’y isusukli ang matamis na ngiti’t sasabihin…”meron pala.”

Hindi matatawaran ang integridad ni Gary Granada bilang mang-aawit, kompositor at tunay na alagad ng sining, dahil minsan ang mundong inikutan n’ya sa “paghawan nang masukal na daan” ay inikutan ko rin. Kaya’t ang aking suporta ay para sa kanya. Nanangan akong hindi n’ya sisirain ang integridad n’yang nilikom sa matagal na panahon.

Sa mga adbertayser, dambuhalang negosyante’t korporasyon, pabliser, media network at indibidwal na may pansariling intensyong magkamal ng salapi’t maging tanyag…h’wag ninyong nakawin ang karapatang-ari, kinatas na talino’t isip nang tunay na may likha.

(c) 2009 Kwentulang Marino

 

Buwan(g) Ng Pag-ibig

Marami ang naroromantisa ‘pag dumarating na ang buwan ng Pebrero, mi tamang kinikilig, nalulungkot, nai-inggit, tuliro, tulala, nagseselos at tipong nabu-buwang sa literal na salita dahil sa ngalan ng pag-ibig.

Si misis, tamang selos pero hindi naman ganun kalala. Mukhang nalululong na raw ako sa pag-blog, kasi naman kadalasan bukang bibig ko’y blog, minsan iniisip ko’y baka nakukulili na rin sa akin ang bostsip ko. Sa isang banda’y ‘ramdam ko naman ang kanyang suporta, alam n’yang masaya ko sa bagong “daidig ng sapot” na natuklasan ko, nagbibigay s’ya ng ideya kung paano pa mapapaganda ang Kwentulang Marino.

Kaya’t sa buwan ito’y ilalabas o lalagyan ko pa nang panibagong kategori o kaurian na-MGA SULAT SA LAOT , mga naipon sulat mula sa mga kaibigan, nakakilala na iba ang nasyonalidad, mga naitabing sulat na itatapon na lang, mga sulat ng mga babaing “akyat – barko”. Mag- post din ang Kwentulang Marino sa Tulang Byahe, Kalmada at Kwentong Byahe na may kaugnayan sa Pag-ibig-malungkot, panakaw, sa puta, pagsasamantala, libog, kabiguan at pag-asa.

Sa mga patuloy na sumisilip at sumasagwan sa Kwentulang Marino, higit pang pagsisikap ang naisin nang inyong lingkod-mapahusay ang kalidad nito.

Maraming salamat po!

Sana ay higit pa kayong mapa-ibig sa KWENTULANG MARINO

(c) 2009 Kwentulang Marino